Commute Days Are Gone

Years ago, during my commute days, when I used to ride either a bus, jeep, vans, fx or tricycle, at kung ano ano pang pampublikong sasakyan, I can remember when the rainy season comes, hindi na mapinta ang mukha ko pag alis nang bahay.

Bakit?

Kasi naman...

Una. Binabaha sa village namin. Sakto kami doon sa area na may pababang biglang pataas kaya nagbui-build up ang tubig. Di ka makadaan. Walang tricycle na pumapasok. Maghihintay ka nang himala. Hay.

Pangalawa. Ang hirap pumorma. Matapos mong mag-ayos nang matagal sa bahay, paglabas, babasain ka lang nang ulan. Either basa ang dulo nang pantalon, mababasa ang sapatos at medyas, ang bag, at higit sa lahat hahanginin ang inayos mong buhok. Bad trip!

Pangatlo. Wala kang choice kundi magdala nang payong. Ayaw na ayaw kong nagdadala nang payong dati. Kasi naman, hassle, may extra kang bitbit, panira pa nang pumorma. Minsan, nami-misplace mo pa. Hay!

Pang-apat. Madalas magsikip ang kalsada. Traffic jam everywhere. Kailangan mong umalis nang mas maaga sa house para di ka ma-late. Minsan mahirap makasakay. Either punuan, o ang hirap pumara kasi baha ang mga daan.

Those where the days. Mga taong tiniis ko ang hirap nang pagko-commute. Although I enjoyed it naman, pero struggle talaga pag tag-ulan, lalo na pag may bagyo. How thankful I am today, after working hard to get a car, my Khenzo, traveling was never that hard anymore during rainy days.

Ang lakas talaga nang ulan ngayon. Walang tigil.

A simple reflection today while on my way to the hospital, habang malakas ang ulan, kasabay ang mga bus, jeep at tricycle sa kalsada. Things have changed. And I am thankful. I am grateful. And I feel proud about the accomplishment I made. Most of all, I thank God for all the blessings. Even the rain is a blessing I can consider today. Thank you!!!