"Gusto naman kitang kausapin about this thing,
when I get back from Palawan"
when I get back from Palawan"
Pinilit ko nang kalimutan. Pinilit ko nang di maalala. This story got hyped up but it faded like the hayden kho scandal din. Parang showbiz nga lang. But when I was erasing messages in my Inbox today, I glanced on this text message and it made me remember everything again. Ano ba kasing nakain ko't naisipan kong magbura nang mga messages sa phone ko. Hay!
I have the ability to park a certain feeling. Yes! Kaya kong maging numb at times. Yung walang nararamdaman. Kaya nga I believe that feelings can be chosen as well. You can choose to be happy, to be sad, to be excited, to be depressed, etc. And when I parked this kilig feeling, I actually did. Sabi ko, hintayin ko na lang na kausapin niya ako about this.
Pero tama pa nga bang maghintay? O hindi na kailangan kasi kumalma na ang dagat? May naisip akong sagot. Walang dapat gawin. Walang dapat hintayin. Kung darating, darating na lang yan. Kung mangyayari, mangyayari na lang yan. Para sa mga naghihintay nang continuation nang story, wala pa po. Or I may say, baka wala na po...
We'll see. Pabalik na rin siya soon from palawan.
.JPG)
5 comments:
instead of magcocomment ako sa last harsh entry dito na lang!
as what I said lately DESTINY nga yan!
me too...I'm back
inintay lang kita!
>BATTLEFIELD< talaga ang concept ng life mo!
noh?
Napansin mo??? Minsan masaya ang giyera, minsan, sakit na sa buntot.
Destiny? Salamat sa paniniwala. Ako, ayoko munang may paniwalaan. Mahirap na. Bahala na lang.
Wag ka na magcomment dun sa harsh entry, baka masira lang araw mo. hehe.
malaking TAMA!
applause para sa BUNTOT!
ehe..
True love is like a ghost. Many talk about it, but only few have actually seen it.
nice... it makes sense...
Post a Comment