The Cure to my Vertigo

Last wednesday and thursday, sobrang sakit nang ulo ko. Dahil siguro sunod sunod yung mga coaching sessions ko. When I talk to my people kasi, I really focus on them and think hardly of the things that I will tell them. I always wanna get through in their mind and heart. That's how I coach. Feeling ko kasi ako si Professor X. May kakaibang gift. Hehe.

Friday, first day of rest day, inaasahan ko nang magkakasakit ako. Lagi kasing ganun. Pag sumakit na nang matindi yung ulo ko, nilalagnat na ako nun. But surprisingly, hindi ako nilagnat. Nawala yung sakit nang ulo ko. Kaya nakalabas pa ako nang friday night with John. Pero saturday nang umaga, something worse came up.

I was about to attend the christening celebration of the daughter of one of my bosses, pero paggising ko nang umaga, umiikot yung paligid ko. Natakot ako. Akala ko lumilindol. Hindi pala. First time kong ma-experience ang vertigo. It was worse. Kung ano-ano nang pumapasok sa utak ko. I was so clueless on how to get away with it.

I called mamiko to ask for some help. We went to see a doctor to get medical advice. Low blood daw ako. Kulang sa tulog, which is true. When I got home, naglagay ako nang yelo sa ulo. Naglakad lakad. Lumabas to get some fresh air and light of the sun. I went to see Thokie para maaliw aliw ako.


Kaso pag nakikita niya kasi ako, nag-iingay siya nang bonggang bongga. Para matahimik, binigay ko sa kanya yung yelo ko. Ayun, natahimik din at pinanood ko na lang siya. And guess what kung anong nangyari? See the video:

Nang dahil diyan, seriously, nawala ang vertigo ko. Ang kulet di ba! Ang walang humpay na paikot-ikot lang pala ni Thokie na kagat ang yelo ang magiging sagot sa problema ko. Hay! Ayos!!!